Werkzaamheden in het ziekenhuis

(Nou, ik wilde net even boodschappen gaan doen op de fiets, maar nu begint het ineens hard te regenen en onweren.. Dan toch eerst maar m’n blog schrijven:-).)
Ik zou jullie nog wat meer vertellen over het werk hier. Nou.. we werken dus op de maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag. Het zijn werkdagen van 8 tot 3. Als we ’s morgens aankomen, gaan we eerst naar ons hok (Hier ligt de voorraad pampers, kleertjes en babybenodigdheden. Ook mogen we de wat grotere kinderen hier naartoe meenemen om te spelen. Ze kunnen hier fijn in de box, in de wippertjes of in het loopkarretje spelen. Van dit hok hebben alleen wij als vrijwilligers en 1 zuster de sleutel). Hier trekken we onze uniformen aan, beginnen de dag met gebed en Bijbellezen en we vullen ons eigen bakje aan met bepanten, verschillende maten pampers, nagelknippertje, billendoekjes, wegwerpwashandjes en speentjes. Meestal gaan we eerst naar de kamer met de jongste kinderen, ze zijn ongeveer 3 tot 8 maanden. Als we geluk hebben kunnen we nog helpen met de fles geven. Als we te laat zijn, hebben de zusters de flessen al op een kussen in de bedjes gelegd, zodat de kinderen in hun bedje kunnen drinken. We hopen altijd dat we op tijd zijn, zodat er in ieder geval 2 kinderen vastgehouden worden tijdens het drinken. Ook kunnen we dan beter regelen dat een kindje genoeg drinkt, omdat de zusters het nogal snel genoeg vinden. Als ze allemaal gedronken hebben, kijken we of de kindjes een schone pamper nodig hebben. Soms zijn de kindjes helemaal nat omdat ze een poos niet verschoond zijn en soms hebben de schoonmaaksters het al gedaan. Tegelijk wassen we de kinderen zo goed als mogelijk is met een wegwerpwashand (want ze mogen niet in bad). Vaak kom je opgedroogde melk tegen in hun nek en oortjes. We bekijken of hun nageltjes geknipt moeten worden (terwijl ik hoop dat het niet nodig is, omdat het ook wel eens fout kan gaan.. ) Als ze allemaal lekker schoon zijn, proberen we het zo goed mogelijk te verdelen dat ze allemaal vastgehouden worden en persoonlijke aandacht krijgen. Het is soms wel een gepuzzel met 6 kinderen, waarvan de ene snel huilt en daardoor aandacht krijgt, maar waarvan de andere stilletjes in zijn bed ligt, maar misschien juist die aandacht nodig heeft. Rond 10 uur proberen we pauze te gaan houden, zodat de kinderen even rust hebben en kunnen slapen. Dan gaan we altijd even op de bankjes zitten voor het ziekenhuis. We eten hier ons brood op, doen vaak wat boodschappen voor het eten van ’s avonds en gaan dan weer terug naar de kleinste kinderen. Het is de bedoeling dat ze dan weer een fles krijgen en verschoond worden. Soms slapen ze nog en vaak moeten ze erg lang wachten op deze fles. Het ligt er een beetje aan hoe het loopt, maar als we klaar zijn bij de jongste kinderen, gaan we naar de kamer van de grotere kinderen. Op dit moment zijn hier 7 kinderen. Zij zijn tussen de 9 maanden en 2 jaar ongeveer. (Van veel kinderen klopt hun leeftijd niet met hun uiterlijk en ontwikkeling, dus dat is niet altijd eenvoudig om in te schatten en te onthouden.) Deze kinderen brengen we naar ons hok, verschonen ze, wassen ze en knippen hun nagels.
(Ondertussen heb ik toch maar snel de boodschappen gehaald, in de regen en de onweer.. Ik heb ontdekt dat ze hier ook crackers hebben, yes:-). Onderweg was er oponthoud, omdat er een elektriciteitsdraad naar beneden gekomen was en vast zat tussen de cabine en de kar van een vrachtwagen.)
Hierna gaan ze een poos lekker spelen. Ook deze kinderen geven we om beurten aandacht. Sommigen van de kinderen liggen al vanaf hun geboorte in het ziekenhuis, en dan echt letterlijk: liggen. Ze worden dan alleen uit bed gehaald als ze een injectie moeten of naar de polikliniek moeten. Van de 7 kinderen kunnen er 3 zitten, terwijl ze allemaal de leeftijd hebben dat ze dit eigenlijk al lang zouden moeten kunnen. We weten soms niet of ze het niet kunnen, omdat ze de káns niet krijgen om het te leren óf omdat ze misschien vanwege een hartprobleem ofzo te zwak zijn. Wat wij kunnen doen is hen te stimuleren, zodat ze sterker worden en het hopelijk wel leren. Maar we hopen dat de kinderen vooral voelen dat ze wel belangrijk zijn, dat ze het wel waard zijn om uit bed gehaald te worden, dat ze niet meer aan hun lot overgelaten worden, maar dat er mensen zijn die om hen geven en voor hen bidden. Als ze moe worden of als het tijd is, verschonen we hen nog een keer en brengen hen weer naar hun bed. Vaak vallen ze dan snel weer in slaap, omdat ze moe van het spelen zijn. Hier moeten ze wachten tot wij hen er de volgende dag weer uit halen. In ons hok verkleden we ons, ruimen we even op en danken we voor de dag en bidden voor de kinderen. Dan zit onze dag er weer op en fietsen we weer naar huis.

Misschien denken jullie: Waarom werken jullie maar 4 dagen? Of: Waarom werken jullie geen langere dagen? Dat snap ik, want dat dacht ik eerst ook. Maar na hier nu 2 weken gewerkt te hebben, begrijp ik waarom dat zo geregeld is. Ten eerste is het hier overdag buiten nog bijna niet onder de 30 graden geweest, dat is behoorlijk vermoeiend. Zeker als het in het ziekenhuis ook minimaal 28 graden is. Daar komt nog bij dat het voor mij allemaal nog nieuw is, ik moet nog wennen aan het werk, je hoort de hele dag door een taal om je heen die je niet begrijpt, Marianne en ik moeten nog aan elkaar wennen (al gaat dat gelukkig erg goed) en ondertussen hoor je verhalen over de kinderen waar je echt verdrietig van wordt. De zusters doen dingen op een bepaalde manier, waarvan ze van overtuigd zijn dat ze het goed doen omdat ze dat altijd al doen. Bijvoorbeeld toen ik een kindje vast wilde houden om haar drinken te geven, zei een zuster dat het beter was als ze in bed dronk, want dan drinkt ze beter… Terwijl ik ervan overtuigd ben dat het voeden juist een moment is dat een baby vastgehouden moet worden. Sommige zusters leggen de fles op een kussen bij het kindje en lopen dan weg.. Als er dan niemand bij is en het kindje laat de speen per ongeluk los, dan loopt de melk in haar nek en op haar bedje. Als de zuster de fles dan komt halen, is hij inderdaad leeg, maar het kindje heeft nog bijna niks op… En dan de vraag waar we iedere keer tegenaan lopen: Wat moet je doen als je net een kindje vast hebt, die ervan geniet dat je haar vast hebt en na 2 minuten gaat er een ander kindje huilen? Leg je dat kindje dan terug die je net uit bed hebt gehaald? Met het risico dat zij ook gaat huilen? Of misschien niet gaat huilen, maar zich stilletjes en in zichzelf gekeerd weer met haar duim in haar mond naar de muur toe draait? Of laat je het andere kindje huilen zodat hij na een paar minuten stopt omdat er toch niemand luistert? Dit zijn een paar dingen om uit te leggen dat je om 3 uur echt moe bent. Al is het moeilijk om iedere dag weer de kinderen achter te laten. Je hebt dan het gevoel of je ze echt aan hun lot over laat. Zeker op dinsdagmiddag en vrijdagmiddag kost het moeite om weg te gaan. Ze zijn dan een langere periode alleen met de zusters en je weet dat ze dan op ons moeten wachten voor ze weer uit bed mogen. Al is er op woensdag meestal een Hongaarse vrouw (zij heet ook Marianne) die hetzelfde werk als ons doet, dus als zij komt haalt ze de kinderen er ook uit. Ook op maandag werken we met haar samen, dus dat is fijn!

Ik hoop dat jullie een klein beetje begrijpen welk werk we doen. Ik ben echt blij om iets voor deze kinderen te mogen betekenen. Als we ons niet vergissen, zien we in deze twee weken al vooruitgang bij de kinderen. Ze lachen meer, ze genieten ervan om uit bed te zijn, ze genieten ervan om bij ons te zijn, ze spelen meer, ze zijn levendiger, ze laten meer zien wat ze fijn vinden of niet. Dat betekent ook dat ze gaan huilen als je hen weer terug naar bed brengt. Dat is niet leuk, want je weet dan hoeveel ze ervan genieten om eruit te zijn en ze liggen al zoveel in bed. Maar het betekent wel dat ze het gevoel hebben dat het nut heeft om te protesteren, dat er in ieder geval naar hen geluisterd wordt.

In de volgende blog wil ik wat meer vertellen over de kinderen die bij ons liggen.
Een goede zondag toegewenst!